Canada Day pod amerykańską chmurką

W końcu nadszedł długo wyczekiwany weekend. 3 dni wolnego zdecydowaliśmy się spędzić poza Toronto, aby trochę odpocząć od miejskiego zgiełku. Nasz pomysł spędzenia Canada Day, czyli kanadyjskiego dnia niepodległości, okazał się identyczny jak setek Kanadyjczyków, którzy na urlop wybrali się do sąsiednich Stanów..... na zakupy. Zabawny obrazek, kiedy praktycznie cały parking przed outletami zastawiony był samochodami z rejestracjami rodem z Ontario. Amerykańskie ceny, nie dość że dużo niższe od kanadyjskich i dodatkowo niemal pozbawione kosmicznego podatku (niecałe 4% w porównaniu z 13%), potrafią w dzień świątecznych przyciągnąć do sklepów chyba nawet największych patriotów.

Dla nas wypad do USA był częścią większego planu, o którym już wkrótce napiszemy więcej. Przede wszystkim chcieliśmy otrzymać na granicy papierek, który przez 6 miesięcy umożliwia bezproblemowe wjeżdżanie do Stanów. Bo to, że mamy wizy na 10 lat, wcale nie oznacza, że możemy przekraczać granicę jak nam się podoba. Do tego potrzebna jest właśnie taka kartka, za której otrzymanie każdorazowo trzeba płacić 6 dolków. Pierwszą, którą wyrobiliśmy podczas zeszłorocznego wypadu na Niagarę, musieliśmy oddać w maju. Przezornie już teraz odebraliśmy kolejną, gdyż nie chcieliśmy ryzykować, że nas odprawią z kwitkiem w późniejszym terminie, widząc że nasz kanadyjska wiza dobiega końca. Na szczęście wszystko poszło zgodnie z planem i do 29 grudnia mamy spokój.

Zanim przekroczyliśmy granicę zawitaliśmy jeszcze do Niagara-on-the-Lake, niewielkiej miejscowości, o której słyszeliśmy wiele pozytywnych opinii. Mimo tylko 2 godzin które tam spędziliśmy, byliśmy zachłyśnięci klimatem tego ponad 200-letniego miasta. Przyozdobione kolorowymi kwiatami ulice, po których śmigały dorożki, wiekowe budynki utrzymane w nadzwyczaj dobrym stanie oraz udzielający się wszystkim spokój, to wszystko sprawiło, że jeziorowa wersja Niagary wydała nam się trochę nierealna, taka bajkowa. Z poziomu parkowej ławeczki mogliśmy przyjrzeć się jak rzeka Niagara wpływa do jeziora Ontario oraz zobaczyć co się dzieje w Toronto podczas naszej nieobecności – mimo dzielących nas prawie 100 kilometrów, po drugiej stronie jeziora widoczne były kontury miasta. Na pożegnanie spiliśmy jeszcze po butelce piwa w lokalnej knajpie, gdzie nasz rewelacyjny nastrój podtrzymywała muzyka grana przez człowieka orkiestra. Uzdolniony grajek dał próbkę swoich umiejętności w grze na gitarze, harmonijce i pianinie. Normalnie do "Mam Talent" go.

Na kamping Silver Lake dotarliśmy w piątek wieczorem, a dokładniej mówiąc niewiele przed północą. Poślizg w czasie wyniknął z tego, że zapomnieliśmy zapisać namiary naszego celu. Poza imieniem właściciela pola kempingowego (Al), które zapamiętałem podczas rozmowy telefonicznej 2 tygodnie wcześniej i nazwą jeziora, nie mieliśmy żadnych dodatkowych informacji – ani adresu, ani numeru telefonu, nic. Chyba za bardzo podjaraliśmy się biwakiem, bo zazwyczaj takie wpadki nam się nie zdarzają. Dodatkowo dwukrotnie udało nam się ominąć zjazdy z autostrady, więc podróż się trochę przeciągnęła. Mimo że przybyliśmy już grubo po zmroku, postawienie namiotu zajęło nam niecałe 10 minut. Niesamowita jest jak zmieniła się technologia na przestrzeni lat. Kiedyś namiot nie dość że ważył z 10 kilo, to jeszcze postawienie go było niezłym wyzwaniem. Zresztą rozstawienie byłoby i szybsze, gdyby nie fakt, że robiliśmy wszystko jedną ręką – w drugiej trzymaliśmy bowiem niezbędnego w takich sytuacjach browarka.

Kamping na którym nocowaliśmy, różnił się nieco od polskich. To znaczy obozowisko wyglądało podobnie – było miejsce żeby się rozbić, z dostępem do wody i prądu oraz toaletą z prysznicami w pobliżu. Ciekawym rozwiązaniem był również żelazny pierścień, coś jak ze studzienek kanalizacyjnych, wewnątrz którego robiliśmy sobie ogniska. Każda grupa miała takie cudo do własnej dyspozycji i dzięki temu mogła rozpalać ogniska w dowolnym miejscu. Była nawet lodówka, z której każdy mógł sobie kupić worki z lodem – wystarczyło w plastikowym pojemniku zostawić $2, bo nikt tego nie pilnował. Główna różnica polegała jednak na tym, że wśród wszystkich przyjezdnych jako jedyni nocowaliśmy pod namiotem. Pozostali natomiast mieszkali w przyczepach kempingowych, ale takich ze 2 razy większych niż te, które widzieliśmy na polskich drogach, oraz w RV (recreational vehicle, czyli takich większych kamperach), które często nazywane są również motorhome – znaczy się domy na kółkach. Nasz namiot na tym tle wyglądał jak Fiat 126p przy Hammerze. Mało tego w pobliskiej przystani zacumowane były motorówki i niewielkie jachty, które pewnikiem należały do każdego z przybyłych na „pole namiotowe”. Nawet grille mieli tak wypasione, że nasza przenośna pchełka na brykiet wyglądała jak z epoki kamienia łupanego. Na szczęście, aby się dobrze bawić, te wszystkie cuda nie są potrzebne. Przynajmniej na razie.

Dla tych, którzy lubią liczby, miejsce pod namiot na polu kempingowym, kosztowało nas 25 dolarów za noc, czyli całkiem sporo. Zwłaszcza, że z czwartku na piątek spaliśmy w hotelu Holiday Inn i za nocleg dla 3 osób zapłaciliśmy $43. Z tym że akurat tutaj zadziałała zniżka, którą Aga i Wojtek mają dzięki pracy w hotelach. Cóż, możliwość obcowania z naturą też ma swoją cenę.

Całą sobotę spędziliśmy robiąc słodkie nic. Jezioro, przy którym się rozbiliśmy, miało około 5 kilometrów długości, ale okazało się, że w okolicy nie ma żadnej plaży, aby sobie popływać. Ciężko nam było w to uwierzyć, ale niemal cała linia brzegowa była zajęta przez "domki" letniskowe. Nawet nabrzeże naszego kampingu zajęte było przez marinę. Mimo że jezioro i tereny dookoła są częścią parku stanowego Silver Lake, zwykły zjadacz chleba chcący sobie poleżeć przy jeziorze poczuje się rozczarowany. My postanowiliśmy wynająć łódkę, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Przez jakieś 6 godzin bujaliśmy się po jeziorze łapiąc słoneczne kolory. Dobrze, że łódka miała silnik, bo ciężko byłoby wiosłować jedną ręką - druga zajęta była przez piwny balast. Po niemal całym dniu na wodzie wyglądaliśmy jak czerwonoskórzy, a Wojtek to prawie jak pijaczek spod monopolowego – taki miał czerwony nos.

Dzień zakończyliśmy ogniskiem z polskimi kiełbasami z Wallmarta. Niestety z Polskim smakiem nie miały one zbyt wiele wspólnego. W ogóle nasze wypady po chrust do lasu stały się małą atrakcją turystyczną dla sąsiednich biwakowiczów. My robiliśmy to na oldskula, a cała reszta po prostu kupowała za 4 dolki worek z 7 kawałkami drewna. Co kto lubi.

Ostatni dzień wypadu był gwoździem programu podczas naszej wycieczki. Zapewne każdy kiedyś słyszał o Wielkim Kanionie, a niektórzy szczęśliwcy mieli nawet okazję widzieć ten niesamowity cud natury. Jestem przekonamy jednak, że żaden z was nie ma pojęcia, że istnieje również Grand Canyon of the East, czyli Wielki Kanion Wschodu. Jest on główną atrakcją parku stanowego w Letchworth, w którym na wędrówkach spędziliśmy całą niedzielę. Na pewno nie jest tak spektakularny jak jego Zachodni brat, ale również wywołuje niesamowity podziw. Sami zresztą zobaczcie i oceńcie.

I co podoba się? No to jeszcze kilka fotek z Letchworth Park.

Na koniec jeszcze, już w drodze powrotnej do domu, zupełnie przypadkowo wylądowaliśmy na paradzie odbywającej się z okazji amerykańskiego dnia niepodległości. Szybko wtopiliśmy się w tłum tubylców i przez prawie 30 minut razem z nimi przyglądaliśmy się patriotycznemu pochodowi. Największy entuzjazm wywoływały jednak słodycze rozrzucane przez uczestników parady. Szczególnie dzieciaki miały ubaw, łapczywie kolekcjonując słodkie trofea do wielkich siatek.

Warto wspomnieć, że ta świąteczna impreza odbywała się w bardzo swojsko brzmiącej wiosce. Przez moment więc poczuliśmy się prawie jak w domu. Przy okazji pozdrawiamy wszystkich "wieśniaków" z Warszawy.

(autor: Daniel Leśniewski)